ਅਪਨੇ ਮਾਜ਼ੀ ਕੇ ਤਸਵ੍ਵੁਰ ਸੇ ਹਿਰਾਸਾ ਹੂੰ ਮੈਂ-ਸਾਹਿਰ ਲੁਧਿਆਣਵੀ

ਅਪਨੇ ਮਾਜ਼ੀ[1] ਕੇ ਤਸਵ੍ਵੁਰ ਸੇ ਹਿਰਾਸਾ[2] ਹੂੰ ਮੈਂ
ਅਪਨੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਹੁਏ ਅਯ੍ਯਮ[3] ਸੇ ਨਫ਼ਰਤ ਹੈ ਮੁਝੇ
ਅਪਨੀ ਬੇਕਾਰ ਤਮੰਨਾਓਂ ਪੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ  ਹੂੰ ਮੈਂ
ਅਪਨੀ ਬੇਸੁਧ[4] ਉਮੀਦੋਂ   ਪੇ ਨਿਦਾਮਤ ਹੈ ਮੁਝੇ

ਮੇਰੇ ਮਾਜ਼ੀ ਕੋ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ ਦਬਾ ਰਹਨੇ ਦੋ
ਮੇਰਾ ਮਾਜ਼ੀ ਮੇਰੀ ਜਿੱਲਤ ਕੇ ਸਿਵਾ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ
ਮੇਰੀ ਉਮੀਦੋਂ  ਕਾ ਹਾਸਿਲ ਮੇਰੀ ਕਾਚਾਹ[5] ਕਾ ਸਿਲਾ
ਏਕ ਬੇਨਾਮ ਅਜ਼ੀਯਤ[6] ਕੇ ਸਿਵਾ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ
ਕਿਤਨੀ ਬੇਕਾਰ ਉਮੀਦੋਂ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਲੇਕਰ
ਮੈਂਨੇ ਐਵਾਨ[7] ਸਜਾਯੇ ਥੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਖ਼ਾਤਿਰ
ਕਿਤਨੀ ਬੇਰਬਤ [8] ਤਮੰਨਾਓਂ ਕੇ ਮਾਭਮ[9] ਖ਼ਾਕੇ[10]
ਅਪਨੇ ਖ਼੍ਵਾਬੋਂ ਮੇ ਬਸਾਯੇ ਥੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਖ਼ਾਤਿਰ
ਮੁਝਸੇ ਅਬ ਮੇਰੀ ਮੋਹੱਬਤ  ਕੇ ਫ਼ਸਾਨੇ ਨ ਪੂਛੋ
ਮੁਝਕੋ ਕਹਨੇ ਦੋ ਕੇ ਮੈਂਨੇ ਉਨ੍ਹੇਂ ਚਾਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਔਰ ਵੋ ਮਸਤ  ਨਿਗਾਹੇਂ ਜੋ ਮੁਝੇ ਭੂਲ ਗਈ
ਮੈਂਨੇ ਉਨ ਮਸਤ ਨਿਗਾਹੋਂ ਕੋ ਸਰਾਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਮੁਝਕੋ ਕਹਨੇ ਦੋ ਕਿ ਮੈਂ ਆਜ ਭੀ ਜੀ ਸਕਤਾ ਹੂੰ
ਇਸ਼ਕ  ਨਾਕਾਮ ਸਹੀ ਜਿੰਦਗੀ  ਨਾਕਾਮ ਨਹੀਂ
ਉਨਕੋ  ਅਪਨਾਨੇ ਕੀ ਖ਼੍ਵਾਹਿਸ਼ ਉਨ੍ਹੇਂ ਪਾਨੇ ਕੀ ਤਲਬ
ਸ਼ੌਕ਼ ਬੇਕਾਰ ਸਹੀ ਸੈ-ਗ਼ਮ[11] ਅੰਜਾਮ ਨਹੀਂ
ਵਹੀ ਗੇਸੂ ਵਹੀ ਨਜ਼ਰ ਵਹੀ ਆਰਿਦ[12] ਵਹੀ ਜਿਸਮ
ਮੈਂ ਜੋ ਚਾਹੂੰ ਕਿ ਮੁਝੇ ਔਰ ਭੀ ਮਿਲ ਸਕਤੇ ਹੈਂ
ਵੋ ਕੰਵਲ ਜਿਨਕੋ ਕਭੀ ਮੁਝਕੇ ਲੀਏ  ਖਿਲਨਾ ਥਾ
ਉਨਕੀ ਨਜ਼ਰੋਂ ਸੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਭੀ ਖਿਲ ਸਕਤੇ ਹੈਂ

ਸ਼ਬ੍ਦਾਰ੍ਥ:

1. ↑ ਅਤੀਤ
2. ↑ ਪਰੇਸ਼ਾਨ
3. ↑ ਦਿਨ
4. ↑ ਬੇਹੋਸ਼/ਬੇਖਬਰ
5. ↑ ਖੋਜ
6. ↑ ਦੁਖ
7. ↑ ਮਹਲ
8. ↑ ਅਧੂਰੀ
9. ↑ ਛੁਪੇ ਹੋਏ
10. ↑ਢਾਂਚੇ
11. ↑ ਕਹਿਣ ਦੇ ਲਈ
12. ↑ ਹੋਂਠ